สายไป...ใช่ไหม(ผมขอโทษ)

เนื้อเรื่อง

           
         ผมมักเฝ้ามองเธอแค่เพียงด้านหลังอย่างนี้เสมอ…กี่วันแล้วนะ ที่ผมทำได้แค่มองเธอ
         จะว่าไป ชีวิตผมมันก็แสนจะธรรมด๊า…ธรรมดา แต่ติดอยู่เรื่องเดียวที่ทำให้ชีวิตของผมสดชื่น นั่นก็คือเรื่อง 'เธอ'        
         เธอของผม เป็นคนน่ารัก (แม้ในสายตาคนอื่นจะบอกว่าเฉยๆ)แต่สำหรับผม เธอเหมือนนางฟ้าที่มักจะมาในชุดสีชมพู ซึ่งผมมองว่าเข้ากับเธอเป็นที่สุด เธอเป็นเหมือนดาวเด่น ที่มักจะมีคนมารายล้อมเสมอ ผมไม่เคยเห็นเธออยู่คนเดียวสักครั้ง ผมได้เจอกับเธอก็เพราะเราอยู่คนละโรงเรียน (อ้าว แล้วจะเจอกันไงเนี่ย : writer) แต่เราก็ถูกชะตากำหนด ให้มาเจอกันที่ที่เรียนพิเศษ ถ้าเจอกันแค่คอร์สเดียว ผมคงไม่ว่าเป็นฟ้าลิขิต แต่ผมเจอเธอถึง 5คอร์ส และในทุกคอร์ส ผมก็มักจะได้เห็นอิริยาบถของเธอเสมอ ซึ่งมันทำให้ผม..หลงรักเธอเข้าแบบเต็มๆ ทั้งท่าเดิน นั่ง ซีเรียส ตั้งใจขั้นรุนแรง (ฮืมม : writer) หัวเราะ ไม่สบาย ฯลฯ เธอก็น่ารักเสมอ ชีวิตผมคงเรียบง่ายกว่านี้ ถ้าผมไม่บังเอิญ ไปรู้จักเธอเข้า ครับ ผมถูกชักจูงให้รู้จักเธอ โดยเพื่อนของเธอเอง เธอชื่อว่าพราว ตอนแรกที่ได้รู้จัก ผมตื่นเต้นมาก เพราะผมอยากรู้จักเธอ อยากพูดคุยกับเธอมานานแล้ว เมื่อสมใจ ผมก็แทบลอยขึ้นฟ้า แต่…
หลังจากที่รู้จักกัน เราก็แทบไม่เคยคุยกันอีก…เพราะเธอก็มีเพื่อนของเธอ ผม ก็มีเพื่อนของผม เราจึงไม่ได้มารวมกลุ่มกัน…ผมเคยคิด ว่าจะบอกเธอว่าชอบเธอมานานแล้ว แต่ก็ไม่กล้า ผมกลัวเธอจะหนีผมกลัวเธอจะรังเกียจผม แต่บางครั้งผมก็แอบตื่นเต้นไม่ได้ ที่บางครั้งเห็นเธอมองมาที่ผม แต่แค่การสบตากันไม่กี่ครั้ง มันก็ไม่ทำให้ความกล้าของผมมากขึ้นหรอกครับ ผมจึงได้แต่มองเธอห่างๆเหมือนเดิม…
จนกระทั่งจบคอร์ส 
            คอร์สใหม่ที่ผมเรียน ตอนแรกผมก็ลุ้นให้เห็นเธอ แต่เมื่อเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จาก 5 เป็น10 จนจะ 25นาทีเธอก็ยังไม่มา จนผมเริ่มท้อ ว่าคงไม่ได้เจอเธออีกแต่ในที่สุด เธอก็มา แต่เธอคงไม่เห็นผม เพราะผมนั่งหลังเธอ เยื้องไปสามที่ และเธอก็รีบมาก จนกระทั่งเรียนจบม้วน เธอจึงมองเห็นผม แล้วก็มองผ่านไป ผม…เสียใจจัง
        ผมเริ่มใช้วิธี เผื่อเธอจะหึงหวงผมบ้าง เริ่มจากการตีสนิทเพื่อนของเธอที่นั่งติดผม เธอชื่อว่ามิ้นท์ เธอก็น่ารักนะครับ น่ารักกว่าพราวซะอีก แต่ผมก็ชอบพราวอยู่ดี ผมพยายามคุยกับมิ้นท์ บอกเรื่องราวที่ผมภาคภูมิใจ (อ่อ ลืมไป ผมยังมีสิ่งดีๆในชีวิตอีกอย่าง คือ ผมเป็นตัวแทนโอลิมปิควิชาการครับ)ที่ไม่มีโอกาสบอกพราวโดยตรง เผื่อเธอจะได้ยิน และร่วมดีใจกับผมบ้าง แต่ก็เปล่าเลย เธอยังคงเฉยเมยต่อผมแต่สิ่งที่ผมเริ่มสังเกตได้ก็คือ เธอกับมิ้นท์ เริ่มเฉยชาต่อกัน มิ้นท์ก็มองพราวแปลกๆ ส่วนพราว ก็แทบจะหลบหน้ามิ้นท์กับผมตลอดเวลา…ทำไมมันเป็นแบบนี้ ระหว่างนั้น ผมกับมิ้นท์ เราเริ่มสนิทกับมากขึ้น จากที่แค่ตั้งใจจะรู้จัก กลายเป็นว่าผมเริ่มสนิทกับเธอ จนเพื่อนของมิ้นท์ เริ่มแซวเรา ว่าเป็นแฟนกัน ผมอยากจะตะโกนออกไปดังๆ ว่าคนที่ผมชอบหน่ะ คือพราวต่างหาก ไม่ใช่มิ้นท์ แต่…ผมก็ไม่ได้พูด…จนจบคอร์ส(อีกแล้ว) หลังจากนั้นอีกครึ่งปีให้หลัง ผมได้พบกับมิ้นท์อีกครั้ง คราวนี้ เธอมาบอกผม ว่าเธอ ชอบผม อยากให้ผมให้โอกาสเธอ และเธอก็รู้ ว่าผมแอบมองพราวมาตลอด… ผมก็ไม่รู้ ว่าเพราะความเหงา หรือความไม่มั่นคงของผมกันแน่ ที่ทำให้ผมตกปากรับคำมิ้นท์ไปแบบไม่คิดอะไรมาก แล้วเราก็เป็นแฟนกัน…
            วันนี้เป็นวันเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่ โดยสมาคมศิษย์เก่าของโรงเรียนมิ้นท์ซึ่งมีงานเต้นรำ ให้นักเรียนพาคู่เต้นรำมาได้ ด้วยอีกวัตถุประสงค์คือ ต้องการคนคุ้มครองลูกศิษย์ในชุดราตรีจนถึงบ้านนั่นแหละครับ บอกตามตรงว่าผมกลัว ที่จะเจอพราว กลัวเธอเสียใจทีเห็นผมเป็นแฟนมิ้นท์ และอีกอย่าง ผมกลัวเจอคู่ของเธอ กลัวที่ต้องรู้ว่าเธอพาใครมางานนี้… คนที่ไม่ใช่ผม
              และผมก็เจอพราวจนได้ เธอน่ารักอีกแล้วครับ เธออยู่ในชุดราตรีเกาะอกผ้าไหมเรียบๆสีขาว ไล่สีเข้มขึ้นจนถึงสีชมพูหวาน ยาวปิดเข่า ปลายเป็นริ้วช่วยปิดขาขาวๆของเธอ หลังชุดมีปีกนางฟ้าขนนกอันเล็กๆติดอยู่ บนหัวก็มีมงกุฏอันเล็ก ช่วย
เสริมให้เธอเหมือนนางฟ้ามากยิ่งขึ้น ผมตะลึงเลยล่ะครับ ส่วนมิ้นท์เธอก็สวยนะครับชุดสีฟ้าที่ผมไปเลือกกับเธอ เข้ากับเธอมากๆ ผมเป็นลอนของเธอคลออยู่ข้างแก้มใสๆดูน่าทะนุถนอม นี่ผม…กำลังนอกใจเธอใช่มั๊ย ผมกำลังมีความคิดที่จะทำให้เธอเสียใจ…ผมเลวซินะครับ…แล้วผมก็ได้เห็นคนที่มาพร้อมกับพราว ผู้ชายตัวสูง ตาโต ขาว เรียกง่ายๆก็คือ หล่อน่ะครับ เค้าหล่อมาก จนคนอย่างผมนึกยอมแพ้เค้าสองคนดูเหมาะสมกันมาก ที่สำคัญ เค้าคงไม่ทำให้พราวเสียใจเหมือนอย่างผม
                โอกาสของผมมาถึง เมื่อผมเห็นพราวเดินออกนอกงาน มิ้นท์ก็ไปหาเพื่อนของเธอ ผมจึงเดินตามพราวออกไป เธอเดินออกไปแล้วหยุดนั่งอยู่ที่ม้าหิน และเมื่อเธอเห็นผม เธอก็ตกใจมาก เธอถามว่าผมมาได้ยังไง
"คือเชน มากับมิ้นท์หน่ะ" เธอหน้าซีดลงไปเล็กน้อย ดูหน้าเธออึ้งๆไปเหมือนกัน
"แล้วพราวล่ะ มากับใครหรอ"ผมถามเธอบ้าง อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ ว่าเธอก็มากับแฟนเธอเหมือนกัน แต่ให้ตายเถอะ พูดคำนี้ทีไรแล้วใจผมเศร้าทุกที
"พราว…ไม่ได้มากับใครนี่ มาคนเดียว หน้าอย่างพราวน่ะ ไม่มีใครอยากเป็นแฟนด้วยหรอก" คำที่เธอพูด มันทำให้ผมมีสองอารมณ์ในเวลาเดียวกัน คือเศร้า และโมโห เศร้า เพราะผมไม่ยอมบอกรักเธอ ทำให้เธอต้องอยู่คนเดียว โมโห ก็เพราะเธอ
โกหก
"แต่เราเห็นนะว่าพราวไม่ได้มาคนเดียว พราวมากับคนตัวสูงๆหน้าหล่อๆนั่นไง"
"นั่นเป็นแฟนเราที่ไหน คนนั้นหน่ะ อาจารย์ที่ห้องคอมฯ อาจารย์เห็นเราไม่มีคู่ เลย
พามาเต้นรำเปิดหูเปิดตาต่างหาก" แป่ววว นี่ผม…เข้าใจผิดเธอหรอเนี่ย
"เชนขอโทษนะ ที่ถามมากเกินไป"
"จ๊ะ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ออกมาแบบนี้ มิ้นท์เค้าไม่ห่วงแย่หรอ ไปดูแลเค้าได้แล้ว"
"พราว เราขออย่างนึงได้มั๊ย" ผมมองหน้าเธอ ดวงตาเธอเริ่มปริ่มน้ำเล็กน้อย แล้วเสียงที่เธอพูดถึงผมกับมิ้นท์ ก็สั่นๆด้วย
"อะไรล่ะ ถ้าให้ได้ พราวจะให้"
"ช่วยรับฟังคำของเราได้มั๊ย"
"แค่คำพูดหรอกหรอ งั้นก็บอกมาเถอะ เราฟังได้"
"เรา รักพราวนะ" เธออึ้งครับ
"ถ้าพราวไม่รักเรา อย่าไล่เราไปหามิ้นท์ได้มั๊ย เพราะ...เรารักพราวนะ"
"แต่ เชนเป็นแฟนมิ้นท์ เชน…พูดแบบนี้ได้ยังไง"
"เรา คงเหงา เราคงเลวมาก ที่ไปตกลงเป็นแฟนมิ้นท์ เราแค่อยากให้พราวรู้ ว่าเรารักพราว รัก แบบที่ไม่เคยรักใคร ไม่เคยให้ใจกับใครนอกจากพราว อาจจะมีบ้าง ที่เราเผลอ คิดว่ามิ้นท์เป็นพราว แต่เราก็เตือนตัวเองเสมอ ว่าพราวกับมิ้นท์ไม่ใช่คนเดียวกัน เรารู้ ว่าเราทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เราแค่อยากให้พราวรู้ความรู้สึกของเราบ้างเรา แอบมองพราวมาตั้งนานแล้วนะ" แล้วเราก็เงียบกันไปพักใหญ่ ผมเห็นเธอปาด
น้ำตาด้วย แต่ผมก็ไม่กล้ายื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ ผมมันไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น จนในที่สุดเธอก็เป็นฝ่ายพูดออกมาบ้าง
" เชน พราว…คงไม่บอกคำว่าพราวรักเชนหรอกนะ เพราะตอนนี้ เราคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินตามทางที่เรา2คนเลือกแล้ว เชนเลือกที่จะรักมิ้นท์ พราวก็ขอให้เชนดูแลมิ้นท์ให้ดีที่สุด มิ้นท์ไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าทำให้มิ้นท์เสียใจ ส่วนพราวกับเชน เราคงทำได้แค่เป็นเพื่อนกัน… อย่าเสียใจเลยนะเชน คิดซะว่าดีเท่าไหร่แล้ว ที่เราเกิดมาเจอคนที่เรารัก แม้ว่าจะไม่ได้เดินตามฝันไปพร้อมกันก็ตาม พราวเชื่อใจเชนนะ ว่าเชนจะทำให้มิ้นท์มีความสุขได้"
"แล้วพราวล่ะ ใครจะดูแลพราว พราวก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเหมือนกัน" ผมพูดขึ้นบ้าง
"พราวดูแลตัวเองได้ อย่าห่วงเลย พราวเองก็ทำผิด ผิดที่ไม่ยอมบอกรักคนที่พราวรักผิดที่มายุ่งกับของๆเพื่อนแบบนี้"
"พราว รักเราหรอ" ผมถามเธอด้วยความดีใจ
"ไม่ใช่หรอกเชน… แต่ไม่ว่าคนที่พราวรักจะเป็นใคร พราวก็ไม่มีสิทธิ์ในคนๆนั้น
หรอกนะเชน เค้าอยู่สูงเกินไปที่พราวจะคว้าถึง เค้าเรียนเก่ง โดดเด่น แต่เค้าก็มี
เจ้าของแล้ว เค้าเลือกทางเดินของเค้าแล้ว ทางที่ไม่มีพราว เพราะฉะนั้นพราวก็ไม่มีสิทธิไปเดินคียงข้างเค้าหรอก" ผมนิ่งครับ รู้อยู่เต็มอกว่าเธอหมายถึงผม แต่ก็จริงอย่างที่เธอพูด ผมเลือกทางเดินนั้นเอง ผมเลือกที่จะไม่รอเธอเอง สักพักพราวก็ลุกจากผมไป เธอค่อยๆเดินไปช้าๆ ผมไม่กล้าเดินตามเธอไปหรอกครับ เพราะผม…ผิด
เอง
"เราขอโทษนะพราว ที่ไม่รอพราว ไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนจนพราวต้องเสียใจแบบนี้ แต่…เรารักพราวนะ รัก แบบที่ไม่เคยรักใคร แม้แต่กับมิ้นท์ เราขอโทษ"
แล้วเสียงของผม ก็จางหายไปกับสายลม…ผมรักเธอนะ พราวฟ้า นางฟ้าของ

ผม….
                           ############# THE END #############



นี่เป็นเรื่องแรกของเรา ยังไงก็ช่วยกันสนับสนุนด้วยนะคร้า..
ชอบไม่ชอบยังไงก็เมนท์ด้วยนะ จะได้ปรับปรุง
อ่อ ถ้าชอบก็ใส่คะแนนให้ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ